Twee weken terug zaten we nog bij elkaar. Yos was niet live aanwezig in afwachting van de testuitslag, maar ze was er wel bij. Afgelopen zondag zijn we gebeld dat Yos is overleden.

Na een kort maar heftig ziekbed heeft Yos zich neer gelegd bij het onvermijdelijke, heeft Yos zich moeten overgeven, heeft ze het leven uit handen gegeven.

En dat is een grootste daad voor iemand die het leven in dankbaarheid in handen nam. Die haar dankbaarheid voor het leven omzette in je uiterste best doen om de wereld beter achter te laten dan hij was bij je geboorte. Die kon vechten voor de zaak die ze belangrijk vond, die vond dat rechtvaardigheid er voor alle mensen zou moeten zijn, die vond dat je als mens de plicht had daar hard voor te werken.

Als Yos vindt dat het nodig is, dan staat ze op voor de zaak die zij belangrijk vindt. En als ze het nodig vindt, dan verheft ze haar stem, dan verdedigt ze haar zaak met vuur. Vanuit haar betrokkenheid die ze voelt voor het werk dat we doen in Afrika, vanuit haar absolute overtuiging dat het er toe doet wat we doen en hoe we dat doen.

Yos zal er niet meer zijn.
Yos zal er niet meer bij zijn.
Ze laat familie en veel vrienden en kennissen achter die allemaal op hun eigen wijze met haar waren verbonden.
We zullen haar missen, ze zal gemist worden.

Ondanks de pijn, de verwarring en het verdriet van het gemis zal Yos voor ons ook een voorbeeld zijn. Een voorbeeld van een goed mens dat vanuit een warme betrokkenheid het goede wilde doen voor anderen.

Laten we haar voorbeeld volgen.