Annemiek en Chiara , mijn dochter, zijn beide werkzaam bij de Stichting Malawi Dovenzorg. Beide hebben in het verleden Malawi al bezocht en gingen nu namens Stichting Malawi Dovenzorg en ik mocht met hun mee. Het doel was kijken hoe het geld van de stichting besteed is en wat kunnen we als stichting nog voor de scholen betekenen.
Aangekomen in Malawi ondergaat je echt een cultuurshock. Maar wat een rijk land aan hartelijkheid en warmte. Ik/wij zijn door iedereen hartelijk ontvangen en mochten meeleven in hun dagelijkse leven. Malawi doet zijn naam eer aan “het warme hart van Afrika”.
We hebben geslapen, gegeten, gewerkt en ook veel genoten met en bij de lokale bevolking. Vaak met weinig en/of koud water en soms ook zonder elektriciteit. Maar de ervaring was dat je je heel snel aanpast en dat je hier naar gaat leven. Water is natuurlijk noodzakelijk om te leven en daarom zijn de waterpompen, die handmatig bediend moet worden, een noodzaak voor Malawi. Ook de 3 dovenscholen die wij bezochten zijn hiervan voorzien. Gelukkig maar, want als de stroom uitvalt zijn ze aangewezen op deze handmatige waterpompen. En dit gebeurt nogal eens in Malawi.
Wat geweldig dat deze 3 scholen, Maryview, Moutainview en Mua gesponsord worden door Stichting Dovenzorg Malawi. Goed om te zien dat de stichting geld beschikbaar stelt voor zowel het schoolgebouw, hostels, lesmateriaal en schoolgeld betaalt voor kinderen om naar school te gaan. We hebben deze kinderen ontmoet en zij spreken hun dank hiervoor uit. Met tranen in je ogen ontvang je deze dank. Voor ons zo gewoon om naar school te gaan, maar dat is in Malawi niet. Hopelijk kunnen we deze sponsoring nog lang voortzetten en verbreden naar meerdere kinderen.
Omdat het dove kinderen zijn is het visuele echt heel belangrijk. Zo waren er klassen beschilderd met prachtige educatieve onderwerpen, de zogenaamde happy classrooms. Muren waren beschilderd met onder andere rekentafels, alfabet en belangrijke woorden. In de hoge klassen zijn deze beschilderingen ook in het Engels.
Deze beschilderingen zijn door de stichting bewerkstelligd. Prachtig. Dit zijn wellicht kleine dingen die echt veel voor de kinderen betekenen. Ik was onder de indruk. We hebben ook enkele leerkrachten mogen ontmoeten. Er zijn ook dove leerkrachten die les geven en het was voor mij heel bijzonder om dit te zien. Met passie en vol overgave stonden ze voor de klas en weten precies wat deze dove kinderen nodig hebben. Voornamelijk de stimulans aan de kinderen om met hun “handicap” te leven en dat zij net zo waardig zijn als alle andere kinderen. Dit is hard nodig voor in een land als Malawi.
In Maryview en Mountainview waren we op bezoek tijdens een schoolvakantie en hebben we de scholen zelf bekeken. Deze waren netjes onderhouden en gerepareerd na een harde storm en overstroming. In Mua kwamen de kinderen binnen gedruppeld. Het bijzondere is dat de hele week kinderen kunnen aankomen. Veel kinderen hebben geen vervoer en zijn afhankelijk van anderen. Ook is het maar afwachten of al de kinderen weer naar school toe komen. Wat jammer dat het zo gaat, maar wel begrijpelijk.
Ook aan deze scholen zijn hostels verbonden, waar de kinderen moeten en kunnen slapen. Ik zeg ook moeten, want sommige kinderen komen van ver en kunnen niet zomaar even naar huis. Kinderen met de leeftijd van 5 tot in de twintig zijn vertegenwoordigd. Al die kleine hummels slapen in grote slaapzalen. Er zijn zelfs zoveel kinderen dat ze soms met z’n tweeën in een bed moeten liggen. Deze constatering doet pijn in je hart, want met z’n tweeën in een eenpersoons bed, met zulk warm weer is bijna niet voor te stellen. Ze hebben al niet veel en dan ook nog geen eigen bed.
Ik heb de kinderen geholpen met hun bed opmaken en hun weinige eigendommen veilig te stellen. Gewoon op hun bedjes. Bijzonder mooi om te zien dat de grote meisjes en jongens zich ontfermen over de kleinere kinderen.
Ik wilde toch iets Hollands meegeven en de spelletjes van vroeger werden gepresenteerd. De Hollandse spelletjes als bokspringen, handstand tegen de muur, boter, kaas en eieren waren in hun ogen iets engs, maar uitdagend genoeg om ze meteen uit te oefenen. Daar stonden we dan rijen dik tegen de muur op onze kop. Ook het potje trefbal was iets nieuws waar vele kinderen aan deel namen.
Nu kwamen de grote jongens en meisjes vragen of ik mee wilde voetballen en ook daar stonden ze voor in de rij. Wellicht dachten de kinderen dat ze van die “oude” vrouw makkelijk konden winnen, maar dat lukte gelukkig niet altijd. Wat een plezier hebben we gehad.
Na zulke intense dagen is het dus des te moeilijker om weer afscheid van deze kanjers te moeten nemen.